Geçen sohbetimizi sisli bir yolun başında, cesareti kuşanmanın arifesinde bırakmıştık. Niyetin saflığıyla çıkılan o yolun, insanı nereye götüreceğini merak ederek... Şimdi anlıyorum ki cesaret, sadece dışarıdaki korkulara karşı bir kalkan değilmiş. Asıl cesaret, kendi "ben" kalemizin kapılarını ardına kadar açıp, bir başka ruhun içeri girmesine, eşyaların yerini değiştirmesine, duvarlara kendi rengini sürmesine ve hatta o evi yeniden dekore etmesine izin verebilmekmiş.